จาก

ผ้าแห้งสนิทแล้ว ก่อนไปโรงเรียนก็เก็บผ้าที่ตากไว้
ไอร้อน ๆ จากผ้าส่งผ่านมาที่มือ อุ่นสบายดีจัง
ระหว่างทางเดินไปโรงเรียน รู้สึกได้ถึงท้ายทอยที่ชื้นเหงื่อ
มองดูคูน้ำหาร่องรอยของเป็ด น้ำแห้งขอดขนาดนี้ แม้แต่ยุงก็คงไม่อยากมาวางไข่
แดดส่องรำไรลอดแนวร่มไม้ลงมา
แมลงฤดูร้อนกรีดปีก เสียงดัง กริก กริก กริก....

เลิกเรียนวันนี้เธออยากทำอย่างหนึ่งแต่ฉันอยากทำอีกอย่างหนึ่ง
ไม่เป็นไร เธอไปทำเรื่องของเธอ ฉันไปทำเรื่องของฉัน เมื่อไหร่อยากใช้เวลาด้วยกันค่อยมาเจอ
แต่วันนี้ฝนไม่ตก ฉันอยากไปนั่งเล่นริมแม่น้ำใกล้ ๆ หอเธอ
ฉันแยกไปออกกำลังกายที่ยิม
ออกกำลังกายเสร็จก็โทรมาละกัน เธอบอก
บ่ายแก่ๆ แดดร่ม ๆ ก็มุ่งหน้าตรงไปยังหอเธอ
ระหว่างทางเค้ากำลังซ่อมถนนกันอยู่
คุณผู้ชายคนที่ดูต้นทางถามฉันว่า "ตรงไปเหรอ"
ทันทีที่ฉันพยักหน้ารับ เขาก็หันไปส่งสัญญาณบอกเพื่อนร่วมงานให้หยุดงานที่ทำก่อน
หยุดเพื่อให้ฉันเดินด้วยความปลอดภัย
ไม่ลืมโค้งพร้อมคำขอโทษที่ทำให้เขาต้องลำบาก

เจอกันที่แฟมิลีมาร์ทนะ ฉันส่งเสียงกรอกลงไปในโทรศัพท์
เดินรับแอร์ในร้านสะดวกซื้อได้สักพัก ฉันก็เห็นใบหน้าเธอเดินผ่านประตูอัตโนมัติเข้ามา
เราซื้อไอติมรสมินต์และของกินอื่น ๆ
คุณผู้หญิงที่ประจำอยู่ตรงเครื่องคิดเงินยังสุภาพและยิ้มหวานเหมือนเดิม

เราเดินถือถุงพลาสติกคนละใบมุ่งหน้าตรงมาที่ริมแม่น้ำ
ระหว่างทางมีเพิงที่วางผักไว้ มันฝรั่ง ผักกาด กะหล่ำปลี
เธอบอกว่า เค้าวางไว้ขาย แต่ไม่มีคนคอยเก็บเงิน
ใครอยากได้ก็วางเงินไว้ร้อยเยนแล้วก็หยิบผักไป
น่ารักชะมัดเลย
ที่ริมน้ำ ฉันถอดรองเท้า นั่งลงบนหญ้า
หญ้าแหลม ๆ ทำให้ฉันต้องเอาผ้าขนหนูที่ใช้ตอนออกกำลังกายมาปูรองนั่ง
ไอติมแท่งนั้นหมดลง ฉันล้มตัวลงและเผลอหลับไป
เธอพูดอะไรกับฉันฟังไม่ได้ศัพท์ ประโยคสุดท้ายที่ได้ยินคือ "นอนเถอะ"
คงเผลอหลับไปแค่แป๊บเดียว แต่ตื่นมารู้สึกสดชื่นชะมัด
คุณลุงคนนั้นยังตัดหญ้าอยู่ที่ริมน้ำ ทำงานไปก็ยกแขนขึ้นปาดเหงื่อไป
ดูท่าทางน่าเหนื่อยแต่ร่างกายคุณลุงคงจะแข็งแรงน่าดู
เด็ก ๆ เล่นกลิ้งตัวแข่งกันลงเนิน
ไม่รู้ว่าจะโดนหญ้าตำแบบที่ฉันโดนรึเปล่า
ฟ้าโล่ง ๆ ไร้ตึกบัง มีแต่สีฟ้าของท้องฟ้ากับสีขาวของเมฆ
นาน ๆ ทีจะมีนกกระจอกบินผ่านไปบ้าง
มีคนจูงหมาเดินเล่นผ่านมาให้เห็นไม่ได้ขาด
เมื่อมีอะไรผ่านเข้ามาในห้วงความคิดแล้วอยากเล่าให้เธอฟัง ความเงียบก็ถูกทำลายลง
แต่ทั้งความเงียบและการพูดคุยระหว่างเราอยู่ในสัดส่วนที่พอดี ช่างเป็นความรู้สึกแสนสบาย
นั่ง ๆ นอน ๆ อยู่ตรงนั้นนานเท่าไหร่ไม่รู้ สักพักก็เดินไปสำรวจแม่น้ำกัน
น้ำดูไม่ค่อยใสเท่าไหร่ แต่มีจิงโจ้น้ำด้วยแฮะ
เค้าว่าถ้าเห็นจิงโจ้น้ำที่ไหนแปลว่าน้ำที่นั่นสะอาด ไม่มีสารเคมีปนเปื้อนมากนัก
ฉันไม่รู้ว่าจิงโจ้น้ำเรียกว่าอะไร
pond-skater เธอบอก
นักสเก็ตบนสระน้ำอย่างนั้นเหรอ
ริมน้ำมีดอกไม้เหลือง ๆ ส้ม ๆ หน้าตาน่ารักบานอยู่

ฟ้าเริ่มเปลี่ยนสี
จากเมฆสีขาว ๆ กลายเป็นสีชมพู
แสงแดดค่อย ๆ ลาจากเราไป
เด็ก ๆ ที่เล่นอยู่ริมน้ำก็จากเราไปพร้อมกับแสงแดด
ณ ที่นั้นไม่มีใครนอกจากฉันกับเธอ
ฉันเลยเล่นกลิ้งตัวลงเนินบ้าง อ๋อ..มันสนุกอย่างนี้นี่เอง
ร้องเพลง เต้นรำ ทำทุกอย่างที่อยากทำ
จนกระทั่งเพื่อนเธอเดินผ่านมา
เมื่อมีบุคคลที่สาม ฉันกลับไปเป็นลูกแมวเชื่อง ๆ ไม่พูดไม่จาอะไรเหมือนเดิม
ในโลกนี้ มีแค่คนบางคนเท่านั้นที่เรายอมให้เค้าเข้าไปในดินแดนศักดิ์สิทธิ์หวงห้ามของเรา
พอเพื่อนเธอจากไป เรากลับมานั่งที่เดิม
แสงไฟสีส้มสว่างลอดออกมาจากหน้าต่างบ้านที่อยู่ฝั่งตรงข้ามแม่น้ำ
เธอนั่งอยู่ข้าง ๆ เล่นมือถือ
แค่รู้ว่าเธอนั่งอยู่ตรงนั้นไม่ได้คุยอะไรกัน แค่นั้นก็พอแล้ว
รู้ว่าเวลาที่เราจะได้ใช้ร่วมกันเหลือน้อยลงไปทุกที
เธอเล่าให้ฟังถึงเรื่องเตรียมตัวกลับบ้าน แพ็คกระเป๋า ซื้อตั๋วเครื่องบิน
ฉันรู้สึกเหมือนมีชิ้นส่วนในร่างกายหลุดหายไป
ผูกพันมาก พอถึงเวลาต้องจากลาจะเจ็บปวดมาก
แต่ฉันจะยังจะเลือกชีวิตที่ได้สัมพันธ์กับมนุษย์คนอื่นอยู่ดี ถึงมันจะเจ็บปวด
ฉันบอกเธอไปเมื่อสองสามชั่วโมงก่อนว่าชื่อจริงฉันชื่อบงกช
ตอนนี้ เธอถามขึ้นว่าชื่อจริงฉันชื่ออะไรนะ มาคุนเหรอ
ฉันให้เธอทายใหม่ "กราโต๊ะ" เธอบอก
เราหัวเราะกันจนน้ำตาไหล
ถึงการจากลาจะเจ็บปวดแต่ช่วงเวลาระหว่างการพบและการพรากก็ไม่ได้สูญเปล่าเลย